Dag 2-6

Meer reisverslag, meer beter!

Afgelopen weekend heb ik eigenlijk bijzonder weinig gedaan, behalve de route naar NASA eens opgezocht. Ik ben erachter gekomen dat de route die ik fiets súpermooi is! Het is een route langs de baai, met overal bergen in de verte (alle kanten ook). Foto's die ik gemaakt heb op de route staan al op facebook voor de liefhebbers. Ik heb ook een goedkopere winkel gevonden, al is ie iets verder weg dan de Safeway. Maar, als echte Nederlander ga ik gewoon (al fietsend) naar het goedkoopste wat ik kan vinden :)

Maandag zou ik op NASA beginnen, maar omdat het een overheidsinstantie is, was er moeite met bureaucratie en badges en kon ik het terrein niet op. In plaats daarvan ben ik met m'n begeleider koffie (thee) gaan drinken in een tentje ergens vlakbij. Ik ben helemaal content, die man is namelijk superaardig en echt megachill! Maar dit alles betekende wel dat ik rond een uurtje of 12 alweer thuis was en nog lekker de rest van de dag voor mezelf had.

Dinsdag kon ik zowaar het terrein wel op en lukte dingen met de badges wel echt, maar kon ik nog steeds niets op het lab doen omdat er een "jamboree" was. Dit is wat normale mensen ook wel een conferentie noemen, in dit geval een interne. Voor mij een goede mogelijkheid om te zien wat er allemaal gebeurt in het onderzoek op NASA (veel) en om een aantal mensen te leren kennen. Pro-tip; namen onthouden gaat makkelijker als iedereen met naambordjes rondloopt.

Dussssss vandaag kon ik toch echt het terrein op en het goede gebouw in! Alleen heb ik nog wel een escort badge, dus moet ik met iemand begeleid worden het terrein op. Elke dag. 's Ochtends en 's avonds. ALTIJD. Maar het is voor mij weinig extra moeite, ik hoef niet om te rijden oid. Er is ook werkelijk waar voor mij (en voor een andere nieuwe postdoc met ook een escort badge) een ophaal- en wegbrengschema gemaakt zodat we ook het terrein op kunnen. Dus ja, effectief heb ik een tiental chauffeurs tot mijn beschikking.
Omdat begeleider Andrew zich vanochtend verslapen had in verband met griep, werd ik onverhoopt opgehaald bij de poort door Chris, die me toen ook maar een zo uitgebreid mogelijke rondleiding gaf om tijd te doden todat Andrew er was. Ergens halverwege kwamen we Michel tegen, die op het lab zat en niet meer kon bewegen door rugpijn. "Nee, het gaat vanzelf wel weer over". Tegen de lunch werd ie in een ambulance weggereden, ik weet niet hoe hij er nu aan toe is.. Afijn, hij overleeft het wel. Inmiddels ben ik al wel een klein beetje op het lab geweest en heb ik al gezien dat de opstelling hier er toch heel anders uitziet dan degene die ik gewend ben. Desalniettemin moet het werken ermee wel lukken. Ik moet nog wel een keer een safety training krijgen, die afhankelijk van Andrew's afdingkunsten op kan lopen tot een uurtje of 8 aan tijd. Blijkbaar werkt "Ik studeer scheikunde en sta al 5,5 jaar op labs" of de Engelse variant daarvan niet bij de hoge piefjes.

Voor de rest ben ik erachter dat Palo Alto bij vlagen (hihi) ook wel "Palo Altooooo Jezus ik waai van m'n fiets af" heet. Het is waa(i)r dus het rijmt. Maar dan eigenlijk alleen langs de baai, want daar is nulkommanul beschutting en heeft de wind de Nederlandse neiging om altijd de verkeerde kant op te staan.

Hier in huis zijn inmiddels ook de eerste raderen in gang gezet om meer Kolonisten van Catan te spelen, want er zijn eindelijk weer mensen die het leuk vinden. De eigenaresse van het huis is ontzettend fan en heeft ook allerlei plannen om óf geld óf alcohol als spelelement toe te voegen. Voor de rest heeft ze ook wel meer gekke trekjes; ze heeft 'voeding' gestudeerd en schijnt nu alles te weten over eten, ze is er heilig van overtuigd dat liefde haar uiterlijk jong houdt en ik ga vast nog wel achter meer van dat soort dingen komen.

Ik ben er ook achter dat ik opnieuw moet leren koken, want dingen als boemboe's of mixjes hebben ze hier niet. Dat was heel jammer toen ik gisteren nasi ging maken. Voor mijn huisgenootjes heel vermakelijk omdat al m'n kip aan elkaar was gevroren en ik met man en macht het los probeerde te krijgen. Uiteindelijk smaakte mijn nasi naar kippensoep, waarschijnlijk ook wel omdat ik maar een ketjapachtig goedje had gebruikt wat misschien meer Maggi was. Ik heb er nog ongeveer een liter van.
Overigens is er een heel makkelijke conversie van 'normaal' eten naar Amerikaans eten. Wat in Nederland (of ergens anders) ding X is, is hier "hier heb je een beetje ding X bij je high fructose corn syrup". "High fructose corn syrup" betekent ook wel "veel suiker in je suiker". Dingen worden hier als gezond aangeprezen met "geen toegevoegde suiker in je suiker", zo ook dingen als brood. Ik was me er niet van bewust dat er toegevoegde suiker nodig was in brood, maar het is ook wel te proeven. Daarom heb ik ook de toaster gevonden, wat zeker een toevoeging is. Ontbijt is voor mij ook al veranderd naar cornflakes, want dat is lekker makkelijk en ze verkopen hier toch melk per gallon. Hoeveel is dat? Nou, dat is DRIE KOMMA ZEVENACHT (!) liter. Ook wel een jerrycan. Wel handig, want ik hoef denk ik maar drie keer melk te halen in de tijd dat ik hier ben.

Tot zover Paul's perikelen van deze bijna afgelopen eerste week, meer volgt later!